In 1951 was er sprake van deelneming aan de viering van 750 jaar Oegstgeest. Daar was de Oranjevereniging voor benaderd, maar vervolgens bleef het stil en dat kwam omdat er getwijfeld werd of het wel écht 750 jaar was.

In 1949 vierde de Oranjevereniging haar 40-jarige bestaan; met een krappe kas, en om alle rekeningen te kunnen betalen, stortten de bestuursleden uit hun eigen portemonnee tijdelijk 100 gulden in de verenigingskas.

In 1947 begonnen in Indonesië de ‘politionele acties’, gericht tegen de troepen van de Republiek Indonesië. Er dreigde in Nederland een mogelijke regeringscrisis, eventuele stakingen en het intrekken van politieverloven. De bestuursleden van de Oranjevereniging waren unaniem van mening dat in deze situatie de Oranjefeesten niet konden doorgaan; dit mede op verzoek van Koningin Wilhelmina er vanaf te willen zien.

Na de capitulatie van Duitsland in 1945 brak een euforische periode aan. De bezetters waren verdwenen, het koninklijk huis teruggekeerd en zo was het bijzonder dat op 19 januari 1946 de verjaardag van prinses Margriet in alle vrijheid kon worden gevierd.

In 1945 werd de bevrijding van de Duitse bezetter uitbundig gevierd. De Oranjevereniging coördineerde dat jaar vele feestelijkheden en organiseerde een grote optocht waaraan werd deelgenomen door de binnenlandse strijdkrachten en inwoners van Oegstgeest.

Oorlog. Een halfjaar voordat de Duitsers ons land in mei 1940 binnenvielen, kon de Oranjevereniging niet meer zelfstandig functioneren, omdat enkele bestuursleden waren gemobiliseerd.

‘In 1938 werd de naam van Oranje-Vereniging gewijzigd in Oranjevereniging’, meldden de perfect bijgehouden notulen nog eens extra, hoewel het alleen om een verbindingsstreepje ging.